Η μετάβαση στο χώρο του είναι, της ζωής

Η μετάβαση στο χώρο του είναι, της ζωής

Μητροπολίτου Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικολάου

Η Ευαγγελική περικοπή που ακούσαμε σήμερα, αγαπητοί αδελφοί, αποτελεί τμήμα της επί του όρους ομιλίας του Χριστού και έχει ως κεντρικό θέμα την αγωνιώδη μέριμνα των ανθρώπων για τη ζωή, έναντι της οποίας υπογραμμίζει την απόλυτη εμπιστοσύνη στην πρόνοια του Θεού. Εύλογα όμως ακούγοντας αυτά, θα διερωτηθεί κανείς μήπως έτσι καταδικάζεται η προσπάθεια του ανθρώπου να φροντίζει τον εαυτό του και την οικογένειά του. Θα ήταν αυτονόητα παρανόηση του λόγου του Θεού να υποστηρίξει κανείς κάτι τέτοιο. Η φροντίδα για τη ζωή δεν απορρέει μόνο από τη στοιχειώδη λογική, αλλ’ αποτελεί και εντολή του Θεού.

Σήμερα βέβαια ο άνθρωπος έχει μεταβάλει αυτή τη φροντίδα από μέσο διατήρησης της ζωής σε σκοπό και περιεχόμενο της ζωής. Γι’ αυτό ο Χριστός λέει: «ου δύνασθε Θεώ δουλεύειν και μαμωνά» (Μτθ. 6,24). Ο Θεός κι ο μαμωνάς δεν είναι δύο ισότιμα και ισοδύναμα μέρη. Διαφέρουν ριζικά και ουσιαστικά. Ο Θεός είναι πρόσωπο, Πατέρας, που δίνει αγάπη και ζωή, που κάνει σύντροφο και συνομιλητή του τον άνθρωπο. Ο μαμωνάς είναι πράγμα άψυχο, χωρίς ζωή και αγάπη, χωρίς ίχνος ανθρωπιάς, που κάνει τον άνθρωπο όμοιό του, δηλαδή άψυχο πράγμα. Το δίλημμα λοιπόν δεν είναι να διαλέξει κανείς ένα κύριο, αλλά να διαμορφώσει την προσωπικότητά του η να την αρνηθεί, να προτιμήσει το είναι η το έχειν, τη ζωή η το θάνατο. Δεν πρόκειται για μια ηθική επιλογή του ανθρώπου, αλλά για τη διαμόρφωσή του σε άνθρωπο η όχι. Όλα όσα ακολουθούν είναι απλές συνέπειες, εκδηλώσεις που δείχνουν τι προτίμησε ο άνθρωπος.

Αυτές τις συνέπειες μας δείχνει στη συνέχεια της περικοπής ο Χριστός μ’ ένα παράδειγμα από την καθημερινή μας ζωή. Όλος ο κόπος κι η φροντίδα μας είναι ν’ αποκτήσουμε, να έχουμε, να κατέχουμε. Να κατέχουμε όσα χρειαζόμαστε σε όλα τα επίπεδα της ζωής, επειδή δήθεν αυτά διασφαλίζουν το μέλλον μας. Ακόμα κι οι διαπροσωπικές μας σχέσεις αυτήν την βαθύτερη διάθεση εξωτερικά εκφράζουν.

Συνηθίζουμε να τονίζουμε το πόσο μας αγαπούν, παρά το πόσο αγαπούμε. Το ίδιο κάνουμε μερικές φορές και με τον Θεό, όταν φυσικά τον θυμόμαστε. Ζητούμε να πάρουμε, χωρίς ποτέ να δίνουμε.

Είναι ολοφάνερο, αγαπητοί μου, πως έχουμε χάσει την ανθρώπινη υπόστασή μας, αφού και τον Θεό τον μεταβάλαμε σε υπηρέτη των αναγκών μας. Δεν είναι όμως μόνο τραγική αυτή μας η πορεία. Είναι και παράλογη, όπως φαίνεται με τα απλά παραδείγματα που δίνει ο Χριστός. Παράλογη, διότι ξεχνά την πηγή της ζωής, όπως εμφανίζεται στον κόσμο. Τα αγριολούλουδα και τα πετεινά του ουρανού δεν κατέχουν τίποτε. Υπάρχουν, επειδή τα φροντίζει ο Θεός. Ο Θεός που είναι αυτοζωή. Δεν έχει απλά ο Θεός ζωή, αλλά είναι ο Ίδιος η ζωή, την οποία χορηγεί. Γι’ αυτό δίνει ζωή στον κόσμο, χωρίς να φοβάται ότι θα τη στερηθεί ο ίδιος. Γι’ αυτό ο Χριστός έγινε άνθρωπος, χωρίς να φοβηθεί τον θάνατο. Ο θάνατος μπορεί ν’ αφαιρέσει κάτι που ο άλλος έχει, αλλά δεν μπορεί να μεταβάλει το Είναι. Γι’ αυτό φοβάται άλλωστε ο άνθρωπος τον θάνατο. Φοβάται επειδή θα του στερήσει όσα έχει, τα οποία και ταυτίζονται με τη ζωή. Αυτή όμως είναι λανθασμένη τοποθέτηση, διότι ο άνθρωπος είναι ύπαρξη, είναι ζωή, ενώ ο θάνατος έχει εξουσία μόνο στα περί την ζωή, δηλαδή στα πράγματα.

Συνεπώς, αδελφοί μου, η μετάβαση στο χώρο του είναι, της ζωής δηλαδή, πρέπει ν’ αποτελεί το μοναδικό μέλημα του ανθρώπου. Έτσι, θα λυτρωθεί από τη φθορά και το θάνατο, χωρίς να αγωνίζεται κάτω από δεσμά.

Η αυτόβουλη και συνειδητή ένταξη στο χώρο της ζωής, δηλαδή στη Βασιλεία του Θεού, στην καινή κτίση που εγκαινίασε ο Χριστός, προβάλλει ως η μόνη ασφαλής και βεβαία λύση ζωής. Κι εδώ πρέπει να θυμηθούμε πως η βασιλεία του Θεού δεν είναι μια προσφορά νέων πραγμάτων από τον Θεό στον άνθρωπο.

Η Βασιλεία του Θεού είναι η σάρκωσή Του στο ανθρώπινο πρόσωπο. Είναι η επανατοποθέτηση του ίδιου του ανθρώπου από τον άστοχο τρόπο του έχειν, της κατοχής, στον σωτήριο στόχο του Είναι, της ζωής.

Με αυτή την έννοια ο Χριστός προτρέπει τους μαθητές Του να ζητούν και να επιδιώκουν πρώτα την βασιλεία του Θεού, αφού μετά από αυτό τον πόθο, θα προσθέσει ο Ίδιος όσα άλλα χρειάζονται, για να γίνουν κληρονόμοι της Βασιλείας Του. Αμήν.

Σχετικά άρθρα με «Η μετάβαση στο χώρο του είναι, της ζωής»:

«Ο Χριστούλης με έκανε να μην πονέσω!»
Ο όσιος Παΐσιος μέσα στο φως!
Απόστολος Κυριακής των Αγίων Πατέρων Δ΄ Οικ. Συνόδου 15-7-2018
Ο μοναχός αδιάλειπτα προσεύχεται…
Δοξολογία στη θλίψη!