Η τέλεια αγάπη – Η αγάπη ου ζητεί τα εαυτής

Η τέλεια αγάπη είναι αγνή…

Ένα από τα γνωρίσματα της χριστιανικής αγάπης είναι ότι δεν ζητεί το δικό της συμφέρον.

«Η αγάπη ου ζητεί τα εαυτής», σαλπίζει ο απόστολος Παύλος στον υπέροχο ύμνο της αγάπης (Α’ Κορ. ιγ’ 5).

Αυτός που έχει αγάπη αληθινή δεν επιδιώκει το δικό του συμφέρον, τη δική του άνεση και δόξα, τη δική του τέρψη και ευχαρίστηση, «αλλ’ επί τον αδελφόν εκκέχυται, περί τούτον επτόηται, περί τούτον σωφρόνως μαίνεται», ερμηνεύει ο αρχαίος συγγραφέας Κλήμης ο Αλεξανδρεύς.

Στρέφεται όλος με ορμή και ξεχύνεται προς τον αδελφό του, για να του δείξει θυσιαστική την αγάπη του.

Ενώ διατηρεί τη διαύγεια του νου του, από την πολλή αγάπη που δείχνει στον αδελφό του, μοιάζει σαν να κυριεύθηκε από ένα είδος μανίας και τρέλας.

Παραβλέπει τελείως το ατομικό συμφέρον του και προτάσσει το συμφέρον των πολλών, όπως γράφει ο απόστολος Παύλος: «Μη ζητών το εμαυτού συμφέρον, αλλά το των πολλών, ίνα σωθώσι» (Α’ Κορ. ι’ 33).

Δεν ζητώ εκείνο που συμφέρει εμένα, αλλά εκείνο που συμφέρει τους πολλούς, ώστε τελικά να σωθούν.

Η τέλεια αγάπη δεν έχει μέσα της το μικρόβιο της ιδιοτέλειας, της φιλαυτίας, του εγωκεντρισμού, των ιδίων συμφερόντων. Τα ελατήριά της είναι αγνά.

Εκδηλώνεται με σεβασμό και εκτίμηση προς τους άλλους, με πηγαία στοργή και καλοσύνη.

«Τούτο κανών χριστιανού τελειοτάτου, τούτο όρος ηκριβωμένος, αύτη η κορυφή η ανωτάτω, το τα κοινή συμφέροντα ζητείν». Λέει ο ιερός Χρυσόστομος (PG 61, 208).

Αυτό είναι γνώρισμα της τελειότητας του Χριστιανού, αυτός είναι ο επιτυχέστερος ορισμός της αγάπης, αυτή είναι η υψηλότερη κορυφή των αρετών, το να μη ζητεί κανείς το δικό του συμφέρον.

Στην εποχή μας η τέλεια αγάπη είναι δυσεύρετη αρετή. Διότι οι περισσότεροι ενδιαφέρονται μόνο για τον εαυτό τους.

Προκρίνουν το δικό τους συμφέρον: «Οι πάντες τα εαυτών ζητούσι» (Φιλιπ. β’ 21).

Τον πλησίον τους τον έχουν διαγράψει από τα ενδιαφέροντά τους. Τους ακούμε να λένε καμιά φορά:

«Δεν με νοιάζει για τους άλλους». «Ας καούν οι άλλοι, εγώ να είμαι καλά».

Όμως ο λόγος του Θεού δεν μας λέει «να μη νοιαζόμαστε για τους άλλους», αλλά το ακριβώς αντίθετο:

Να μην επιδιώκουμε ο καθένας μόνο τα δικά του συμφέροντα, αλλά να επιζητούμε ο καθένας και τα συμφέροντα των άλλων: «Μη τα εαυτών έκαστος σκοπείτε, αλλά και τα ετέρων έκαστος» (Φιλιπ. β’ 4).

Όπως ο Κύριός μας «ουχ εαυτώ ήρεσεν» (Ρωμ. ιε’ 3), αλλά από αγάπη προς τους ανθρώπους ενηνθρώπησε, «διήλθε» τον δημόσιο βίο Του «ευεργετών και ιώμενος πάντας τους καταδυναστευομένους υπό του διαβόλου» (Πραξ. ι’ 38), θυσιάστηκε στον Σταυρό, σήκωσε επάνω Του τις αμαρτίες όλου του κόσμου, έτσι κι εμείς να υπερνικήσουμε τη φιλαυτία μας και να δείχνουμε θυσιαστική αγάπη στους συνανθρώπους μας.

Ο απόστολος Παύλος ευχόταν να γίνει αυτός ακόμη και ανάθεμα, για να σωθούν οι συμπατριώτες του Ιουδαίοι: «Ηυχόμην γαρ αυτός εγώ ανάθεμα είναι από του Χριστού υπέρ των αδελφών μου, των συγγενών μου κατά σάρκα» (Ρωμ. θ’ 3).

Θα ευχόμουν να χωρισθώ εγώ από τον Χριστό, εάν ήταν δυνατόν να γίνει αυτό, για χάρη των αδελφών μου Ιουδαίων, οι οποίοι είναι συγγενείς μου από σαρκική καταγωγή.

Οι συμπατριώτες του τον θεωρούσαν άσπονδο εχθρό του έθνους, κι αυτός ήταν διατεθειμένος να θυσιασθεί υπέρ των συμπατριωτών του!

Ο Μωυσής παρακαλούσε τον Θεό υπέρ του λαού λέγοντας: Αν θέλεις να συγχωρήσεις την αμαρτία τους, συγχώρησέ την. «Ει δε μη, εξάλειψόν με εκ της βίβλου σου, ης έγραψας» (Εξ. λβ’ 32). Ειδάλλως σβήσε και μένα από το βιβλίο της ζωής, όπου με έγραψες.

Τέτοια είναι τα σπλάχνα των Αγίων.

Η αγάπη τους φθάνει μέχρι τη θυσία. Εκείνος που αγαπά αληθινά τους άλλους γίνεται όμοιος με τον Θεό της αγάπης.

Παραιτείται και από νόμιμα δικαιώματά του χάριν των άλλων. Αν πρόκειται περί τιμής, τους δίνει το προβάδισμα.

Αν πρόκειται περί πρωτείων, χαίρεται να βρίσκονται οι αδελφοί του στην πρώτη θέση. Αν πρόκειται περί κέρδους, προτιμά να χάσει αυτός, για να κερδίσουν οι άλλοι.

Αλλά θυσιαζόμενος για τους άλλους, νιώθει τόσο μεγάλη εσωτερική χαρά και ικανοποίηση, που δεν μπορεί καμία άλλη χαρά να την αντισταθμίσει. Διότι βιώνει την «μείζονα αγάπη» που ξέρει να γίνεται θυσία για τους άλλους.

«Μείζονα ταύτης αγάπην ουδείς έχει, ίνα τις την ψυχήν αυτού θη υπέρ των φίλων αυτού» (Ιω. ιε’ 13). Αυτή είναι αληθινή αγάπη. Είναι αγάπη στον ίδιο τον Θεό.

Αν θέλουμε να έχουμε κι εμείς αρχοντική αγάπη, ας ανακρίνουμε τον εαυτό μας με βάση τον λόγο του θείου Παύλου: «Η αγάπη ου ζητεί τα εαυτής».

Κι αν βρούμε ότι υστερούμε, ας επιδιώξουμε, με του Θεού την Χάρι και την ευλογία, να αποκτήσουμε την τέλεια αγάπη.

Θα είμαστε πανευτυχείς και μακάριοι και στην παρούσα ζωή και στην μέλλουσα.

Περιοδικό «Ο Σωτήρ»,
1 Απριλίου 2018 – Τεύχος 2174